دعوت 

ترا افسون چشمانم ز ره برده ست و مي دانم

چرا بيهوده مي گويي دل چون اهني دارم

نمي داني نمي داني که من جز چشم افسونگر

در اين جام لبانم باده ي مرد افکني دارم. 

چرا بيهوده مي کوشي که بگريزي ز اغوشم 

از اين سوزنده تر هرگز نخواهي يافت اغوشي

نمي ترسي؟که بنويسند نامت را 

به سنگ تيره ي گوري شب غمناک خاموشي 

بيا دنيا نمي ارزد به اين پرهيز و  اين دوري 

فداي لحظه اي شادي کن اين روياي هستي را

لبت را بر لبم بگذار کز اين ساغر پر مي 

چنان مستت کنم تا خود بداني قدر مستي را 

تو را افسون چشمانم  ز ره برده ست و مي دانم 

که سر تا پا به سوز خواهشي  بيمار مي سوزي

دروغ است اين اگر پس ان دو چشم راز گويت را 

چرا هر لحظه بر چشم من ديوانه مي دوزي؟

یه سر به ادامه مطلب هم بزنید

زندگی

آه ای زندگی منم که هنوز

با همه پوچی از تو لبریزم

نه به فکرم که رشته پاره کنم

نه بر آنم که از تو بگریزم

همه ذرات جسم خاکی من

از تو، ای شعر گرم، در سوزند

آسمانهای صاف را مانند

که لبالب ز بادهء روزند

با هزاران جوانه می خواند

بوتهء نسترن سرود ترا

هر نسیمی که می وزد در باغ

می رساند به او درود ترا

من ترا در تو جستجو کردم

نه در آن خوابهای رویایی

در دو دست تو سخت کاویدم

پر شدم، پر شدم، ز زیبائی

پر شدم از ترانه های سیاه

پر شدم از ترانه های سپید

از هزاران شراره های نیاز

از هزاران جرقه های امید

حیف از آن روزها که من با خشم

به تو چون دشمنی نظر کردم

پوچ پنداشتم فریب ترا

ز تو ماندم، ترا هدر کردم

غافل از آن که تو بجائی و من

همچو آبی روان که در گذرم

گمشده در غبار شوم زوال

ره تاریک مرگ می سپرم

آه، ای زندگی من آینه ام

از تو چشمم پر از نگاه شود

ورنه گر مرگ من بنگرد در من

روی آئینه ام سیاه شود

عاشقم، عاشق ستارهء صبح

عاشق ابرهای سرگردان

عاشق روزهای بارانی

عاشق هر چه نام تست بر آن

می مکم با وجود تشنهء خویش

خون سوزان لحظه های ترا

آنچنان از تو کام می گیرم

تا بخشم آورم خدای ترا!

یه سر به ادامه مطلب هم بزنید

بر روي ما نگاه خدا خنده مي زند،

هر چند ره به ساحل لطفش نبرده ايم

زيرا چو زاهدان سيه كار خرقه پوش،

پنهان ز ديدگان خدا مي نخورده ايم

پيشاني ار ز داغ گناهي سيه شود،

بهتر ز داغ مهر نماز از سر ريا

ادامه شعر رو در ادامه مطلب بخونید