تا از دیــــــار هستى، در نیستى خزیدیم `·.•.·´ از هــــر چه غیر دلبر، از جان و دل بریدیم

با كــــــــــاروان بگویید: از راه كعبــه برگرد `·.•.·´ ما یار را به مستى، بیــــــرون خانه دیدیم

لبّیك از چـــــــه گویید، اى رهروان غافل ؟ `·.•.·´ لَبیّك او به خلـــــوت، از جامِ مى شنیدیم

تا چنــــد در حجابید، اى صوفیان محجوب؟ `·.•.·´ ما پرده خـــــــــودى را در نیستى دریدیم

اى پـــــرده دار كعبـــــه، بردار پرده از پیش `·.•.·´ كــــــــز روى كعبه دل، ما پرده را كشیدیم

ســــــــاقى، بــــریز باده در ساغر حریفان `·.•.·´ ما طعم باده عشق، از دست او چشیدیم

 جام جان

در دلم بـــود كه جان در ره جانان بدهم

جان ز من نیست كه در مقدم او، جان بدهم

جام مى ده كه در آغوش بتى جا دارم

كــــه از آن جـــــــایزه بر یوسف كنعان بدهم

تـــــا شدم خادم درگاه بت باده فروش

به امیــــــران دو عـــــــالم همـه فرمان بدهم

از پریشانى جانم ز غمش، باز مپرس

ســـر و جـــــــان در ره آن زلف پریشان بدهم

زاهد، از روضه رضوان و رخ حور مگوى

خَـــــم زلفش نـــه به صد روضه رضوان بدهم

شیخ محراب ، تو و وعده گلزار بهشت

غمــــزه دوست نشــــاید كه من ارزان بدهم

صاحب درد 

مــــا زاده عشقیم و فــــــــــزاینده دردیم

بــــــــا مدّعىِ عاكفِ مسجد، به نبردیم

با مـــــــــدعیان، در طلبش عهد نبستیم

با بــــــــى‏خبران، ســازش بیهوده نكردیم

در آتش عشق تــــــو، خلیلانه خــــزیدیم

در مسلخ عشــــــــّاق تو، فرزانه و فردیم

در میكده با مى‏زدگان، بیهش و مستیم

در بتكــــده با بت زده، هم‏عهد چو مردیم

در حلقه خود باختگان، چون گل سرخیم

در جــــــرگه زالـــــــوصفتان، بـا رخِ زردیم

در زمــــــــره آشفته دلان، زار و نـــزاریم

در حوزه صـــــــاحبنظران، چون یخ سردیم

با صوفـــى و درویش و قلندر به ستیزیم

با مــــــى زدگان، گمشدگان، بادیه گردیم

بــــــا كس ننماییم بیان، حال دل خویش

ما خانه به دوشان، همگى صاحب دردیم

"همّت پیر"

رازى است مـــــرا، رازگشــــایى خواهم

دردى است به جانم و دوایى خواهم

گـــر طـــــور ندیدم و نخـــــواهــــم دیدن

در طــــور دل از تو، جاى پایى خواهم

گــــر صـوفى صافى نشـدم در ره عشق

از همّت پیــــر ره، صفــــــایى خواهم

گــــر دوست وفـــــــایى نكند بر درویش

با جــــان و دلـــم از او جفایى خواهم

بـــــردار حجــــــاب از رخ، اى دلبر حسن

در ظلمت شب، راهنمـــــایى خواهم

از خویش برون شو، اى فرو رفته به خود

من عاشقِ از خویش رهـــایى خواهم

در جـــــان منـــــىّ و مــــــى نیابم رخ تو

در كنــــز عیـــان، كنز خفایى خواهم

این دفتر عشق را بِبَنـــــــــد اى درویش

من غــــرقم و دستِ ناخدایى خواهم

*`•.¸¸ شرح پریشانى ¸¸.•`*

درد خـــــــواهم، دوا نمى‏خــــــواهم

غصّـــه خواهـــم، نوا نمى‏خواهم

عـــــاشقم، عــــــاشقم، مریض توام

زیـن مرض، من شفا نمى‏خواهم

من جفــــــــایت به جــــان خـــریدارم

از تـــو تـــرك جفــــا، نمى‏خواهم

از تــــو جــــــانا، جفا وفـــــــــا باشد

پس دگـــر، مـــن وفا نمى‏خواهم

تو "صفــــــا"ى منـــــى و "مروه" من

"مــــروه" را بـا "صفا" نمى‏خواهم

صوفى از وصل دوست، بى‏خبر است

صــــوفى بـــى صفا، نمـى‏خواهم

تو دعـــــــــاى منى، تو ذكـــــر منى

ذكــــر و فكـــــر و دعا نمى‏خواهم

هـــر طـــــرف رو كنـــــم، تویى قبله

قبلـــه، قبلــــه نمـــا نمـى‏خواهم

هـــر كـــه را بنگرى، فدایى تو است

مــــن فـــــدایم، فـــدا نمى‏خواهم

همــه آفــــاق، روشن از رُخ تو است

ظاهــــرى، جــــاى پا نمى‏خواهم