صاحب درد
مــــا زاده عشقیم و فــــــــــزاینده دردیم
بــــــــا مدّعىِ عاكفِ مسجد، به نبردیم
با مـــــــــدعیان، در طلبش عهد نبستیم
با بــــــــىخبران، ســازش بیهوده نكردیم
در آتش عشق تــــــو، خلیلانه خــــزیدیم
در مسلخ عشــــــــّاق تو، فرزانه و فردیم
در میكده با مىزدگان، بیهش و مستیم
در بتكــــده با بت زده، همعهد چو مردیم
در حلقه خود باختگان، چون گل سرخیم
در جــــــرگه زالـــــــوصفتان، بـا رخِ زردیم
در زمــــــــره آشفته دلان، زار و نـــزاریم
در حوزه صـــــــاحبنظران، چون یخ سردیم
با صوفـــى و درویش و قلندر به ستیزیم
با مــــــى زدگان، گمشدگان، بادیه گردیم
بــــــا كس ننماییم بیان، حال دل خویش
ما خانه به دوشان، همگى صاحب دردیم